Taipei: here we come!

Blog 11 - Zaterdag 21 maart

Een vroegertje vandaag: de taxi haalt ons op om half 7. Dag fijn huis!

Tegen half 8 zijn we op Schiphol, zo vroeg dat de incheckbalies voor onze vlucht nog niet open zijn (dat heb ik geloof ik nog nooit meegemaakt). Bij de incheckbalie willen ze ons niet toelaten tot het vliegtuig. Ik leg hen uit dat er voor ons een uitzondering gemaakt is en dat we wel degelijk zullen worden toegelaten tot Taiwan. De vliegtuigmaatschappij wil dit echter niet via-via horen maar heeft rechtstreekse bevestiging nodig van de Taiwanese National Immigration Office (NIA). Zij vragen hen om bevestiging, maar omdat er meerdere gevallen zoals die van ons zijn en de NIA erg druk is kan dit nog wel even duren. Dus we wachten... Na een uur wachten begin ik het toch wel beu te raken. Uiteindelijk bellen wij ons contact bij het Nederlands consulaat, die op haar beurt contact zoekt met de NIA, en de NIA geeft vervolgens door aan de vliegtuigmaatschappij dat we door mogen. Eerste horde genomen...

Door naar de bagagecheck. Het is niet druk dus daar zijn we redelijk snel doorheen. Dan de douane. De douane-beambte vraagt mij waar de toestemmingsformulieren zijn. De wat? De formulieren, waarin de vader van de kinderen mij toestemming geeft om met zijn kinderen te reizen? Sorry wattu? Daar had ik dus echt nog nooit van gehoord. We worden door een andere marechaussee meegeloodst naar een wachtruimte en hij verzoekt ons daar te wachten. Ondertussen zoek ik wat papieren bij elkaar - kopie paspoort van Danny, geboortebewijzen van de kinderen - en zoek videocontact met hem. Ik heb het al helemaal bedacht: als Danny via videochat bevestigt dat hij toestemming geeft, en met zijn kopie paspoort en geboortebewijzen bij de hand om te bewijzen dat hij de vader is moet het goedkomen lijkt mij. Na 15 minuten wachten komt de marechaussee weer binnen en zegt dat het in orde is en dat we verder mogen. Ik begrijp het niet, maar ga vooral geen vragen stellen: snel weg hier!

En dan zitten we toch echt in het vliegtuig! Na een lange vlucht - een dagvlucht naar Azië is echt niet fijn! - komen we geradbraakt aan op Taoyuan Airport in Taiwan. Eenmaal uit het vliegtuig moeten we gezondheidsformulieren invullen voor het CDC (Centers for Disease Control). Met deze ingevulde formulieren moeten we aansluiten in een wachtrij. Iemand neemt onze formulieren uitgebreid door. Hij roept er iemand bij die - met behulp van Google Translate - aan ons vraagt waar onze ARC-kaarten zijn. Tja, die hebben we dus nog niet. Ik probeer uit te leggen dat we die nog niet hebben maar dat de Immigration Office van onze situatie op de hoogte is en dat het in orde is. Er wordt nog iemand bijgehaald met wat meer autoriteit en een grotere Engelse woordenschat. Ik leg het nogmaals uit en er wordt weer gebeld. Vervolgens krijgen we toestemming om door te mogen lopen naar de volgende wachtrij. Bij deze desk worden alle gegevens die we eerder op het formulier hebben ingevuld en die zijn gecontroleerd bij de vorige balie in de computer ingevoerd. Hierna mogen we door naar de derde CDC-balie, waar ze een exemplaar van het formulier achterhouden en het tweede deel aan ons meegeven. En we mogen weer door!

Volgende checkpoint is de paspoortcontrole. Inmiddels hebben we zo lang over voorgaande stops gedaan dat wij één van de laatste personen zijn die door de paspoortcontrole heen moeten. Ik geef onze paspoorten af en begin mijn verhaal weer af te steken: "We are a special case...", maar er komt al iemand aangelopen. Hij controleert onze paspoorten, vergelijkt deze met iets op zijn telefoon, vraagt ter bevestiging het telefoonnummer van Danny en we mogen door! Dit zou de meest lastige horde moeten zijn maar blijkt uiteindelijk de makkelijkste.

Voordeel van al deze vertragingen is wel dat tegen de tijd dat we bij de bagageband aankomen onze koffers er al zijn. Althans, op 1 koffer na. Bij de desk van de vliegtuigmaatschappij geef ik de vermiste koffer door. Terwijl ik aan die balie sta, worden zij gebeld door onze taxichauffeur die zich afvraagt waar we blijven. We komen eraan hoor meneer, even wachten nog!

Tja, en dan stappen we in de taxi en worden afgezet bij ons nieuwe onderkomen. Een nieuw hoofdstuk in ons leven kan beginnen! Maar eerst start onze 14-daagse thuisquarantaine.